2017 wordt voor mij een chaotisch jaar, zoveel staat vast. Na 5,5 jaar wordt het tijd om de Box-mansion te renoveren!
Op huizenvlak ben ik niet aan mijn proefstuk toe...Op mijn 23e kocht ik mijn eerste eigen huisje (Nr. 90) dat ik samen met mijn papa verbouwde. Na een paar jaar ontmoette ik mister Box die omwille van politieke ambities in Kortessem moest wonen. Dus kochten we bouwgrond in Zammelen (niemandsland) & bouwden we onze strakke "zwarte stekkendoos" (Nr. 6) Een droomhuis maar gelukkig was ik niet. Op professioneel vlak zat ik volledig vast: gevangen in een gouden kooi. Een gigantisch goedbetaalde job but boy, did I hate it. "Don't force yourself to fit in where you don't belong." Dus ik ging weg. Met de nodige gevolgen. Afscheid nemen van de zwarte stekkendoos deed geen pijn. Ergens stond het symbool voor alles wat ik niet meer wou. Ik heb lak aan wat andere mensen denken, ik hou niet van schone schijn. Ik had geen zin meer om te leven zoals de maatschappij vind dat ik moet leven. Ik wou geen slaaf zijn van een huis. Own less, do more...werd mijn nieuw motto. Gelukkig volgde mister Box me hierin. Zijn politieke ambities waren ondertussen in de diepvries gestopt, dus konden we Kortessem de rug toekeren & op huizenjacht gaan.
Toen we begin 2011 voor de eerste keer ons huidig huisje (Nr. 125) binnenwandelde, was ik op slag verliefd. Na een halve minuut wist ik 'dit is het!'. Het voelde gewoon meteen goed. De oude vloeren, de hoge plafonds, de prachtige binnendeuren, de tuin...Dit was pas een droomhuis!
De meeste mensen verklaarden me voor zot: de luxe van een nieuwbouw inruilen voor een gedateerd, oud rijhuisje langs een drukke steenweg. De goedbedoelde adviezen sloeg ik - eigenzinnig als ik ben- in de wind. De luxebadkamer inclusief inloopdouche, losstaand bad, designkranen, gekleurde indirecte verlichting werden ingeruild voor een stokoud bad zonder mengkranen, een lekkende douche, lelijke vinylvloeren en nog lelijkere tegels. De strakke keuken met alle mogelijke apparaten, giga keukeneiland en prachtig uitzicht werd ingeruild voor een krakkemikkig mini-keukentje zonder afwasmachine maar wel met tapis-plein (wtf, wie legt nu tapis-plein in een keuken?). En voor je het weet ben je bijna 6 jaar verder. Hoog tijd voor de volgende stap. De komende weken, maanden kan je op deze blog onze bouwavonturen volgen.
Op huizenvlak ben ik niet aan mijn proefstuk toe...Op mijn 23e kocht ik mijn eerste eigen huisje (Nr. 90) dat ik samen met mijn papa verbouwde. Na een paar jaar ontmoette ik mister Box die omwille van politieke ambities in Kortessem moest wonen. Dus kochten we bouwgrond in Zammelen (niemandsland) & bouwden we onze strakke "zwarte stekkendoos" (Nr. 6) Een droomhuis maar gelukkig was ik niet. Op professioneel vlak zat ik volledig vast: gevangen in een gouden kooi. Een gigantisch goedbetaalde job but boy, did I hate it. "Don't force yourself to fit in where you don't belong." Dus ik ging weg. Met de nodige gevolgen. Afscheid nemen van de zwarte stekkendoos deed geen pijn. Ergens stond het symbool voor alles wat ik niet meer wou. Ik heb lak aan wat andere mensen denken, ik hou niet van schone schijn. Ik had geen zin meer om te leven zoals de maatschappij vind dat ik moet leven. Ik wou geen slaaf zijn van een huis. Own less, do more...werd mijn nieuw motto. Gelukkig volgde mister Box me hierin. Zijn politieke ambities waren ondertussen in de diepvries gestopt, dus konden we Kortessem de rug toekeren & op huizenjacht gaan.
Toen we begin 2011 voor de eerste keer ons huidig huisje (Nr. 125) binnenwandelde, was ik op slag verliefd. Na een halve minuut wist ik 'dit is het!'. Het voelde gewoon meteen goed. De oude vloeren, de hoge plafonds, de prachtige binnendeuren, de tuin...Dit was pas een droomhuis!
De meeste mensen verklaarden me voor zot: de luxe van een nieuwbouw inruilen voor een gedateerd, oud rijhuisje langs een drukke steenweg. De goedbedoelde adviezen sloeg ik - eigenzinnig als ik ben- in de wind. De luxebadkamer inclusief inloopdouche, losstaand bad, designkranen, gekleurde indirecte verlichting werden ingeruild voor een stokoud bad zonder mengkranen, een lekkende douche, lelijke vinylvloeren en nog lelijkere tegels. De strakke keuken met alle mogelijke apparaten, giga keukeneiland en prachtig uitzicht werd ingeruild voor een krakkemikkig mini-keukentje zonder afwasmachine maar wel met tapis-plein (wtf, wie legt nu tapis-plein in een keuken?). En voor je het weet ben je bijna 6 jaar verder. Hoog tijd voor de volgende stap. De komende weken, maanden kan je op deze blog onze bouwavonturen volgen.
Reacties
Een reactie posten